"and what we want most is no where to be found"

Uyuyamıyorum. Artık "o" son değil bir çok şeyle ilgili. Saçma bir oyuna kurban edilmiş bir çok anı var. Bu gece çok şeyin saçma bir şekilde nasıl harcandığını, aynı oyunla bir çok şeyin "en son"unun değişebileceğinin kanıtıydı yine. Bunun aynını seneler önce yaşamıştım.

Sonra ama bir şarkı giriyor... Bu son birkaç günüme damgasını vurmuş olan şarkı. İçim yine sıkılıyor. Bu iç sıkılganlığı nereye kadar böyle devam edecek diyorum içimden hep... Geçmiyor. Manevi sonlar bedensel sonlara inat hala aynı. Bir türlü düzelemiyorum. Ne arkadaşlar, ne sarhoş edici bir etkiye sahip herhangi bir şey, ne günler, ne de zaman...

It won't ever be what we want derken bu şarkı gerçek olmayan bir şey kalmasın istiyorum . Bedenen sonlanan şeyler manevi olarak da sonlansın istiyorum.

Sennheiser px200üme kavuştum. Artık daha çok duyuyorum. Daha fazla canımın acıması demek bu da... Acısın. Ne de olsa kaçmak huyum değil. Eskileri bu kadar yadetmemin nedeni de bu sanırım. Artık acıyacak bir yerim kalmayana kadar acısın istiyorum hatırlayarak... Ancak öyle adım atabilirim diyorum ama bitmiyor. Her tarafta ayrı bir ayrıntı. "Sadece beş gün"ün bu kadar her yanıma dağıldığı, her tarafımı srdığı hiç olmamıştı. Sanırım sadece beş gün değildi o benim için. Ondan...

Depremler oluyor. Şaşırmıyorum. Sakin olun diyorum. İçimde daha çok sallanıyorum sanırım. Kaale almıyorum dış dünyanın sarsıntılarını. Nasılsa geçecek diyorum. Ama içimdeki geçmiyor.

"You're not alone" diyor şarkı... "It's all wrong"...
"It won't ever be what we want" diyor sonra.. "It's all right"...