"just as they play your favourite song"

Jigsaw Falling into Place kurtardı bir önceki yazının ağır havasından beni. Klibini izlerken, ilk kez bir şey farkettim. Onlarca kez izlemiş olmama rağmen daha yeni beni yakalayan bir şey oldu klipte. Yeni yakalanmış veya böyle bir şeyi varmış gibi hissetmiş olmam belki de aptallık ama bilemiyorum. Bu aralar ne yapsam aptallık gibi geldiğinden bir şeylerin normal olmadığının farkındayım. Neyse çok uzattım.

1- Klipte kafalarına taktıkları o kameralarla izleyici kendini ekranda gördüğü Radiohead üyesinin tüm hareketlerini birebir yaşayarak ve hissederek abandone olup, oymuş gibi hissediyormuş;
2- O kafalarındaki metal parçalar da, ekrandan hiç ayrılmayarak ve merkezi tamamen o noktaya çekerek bu etkiye yardımcı olmakla kalmayıp bu etkiye yardımcı olmakla kalmayıp, izleyicinin kafasının içinde alnında bir yerdeki hayali başka bir metal plaka varmış hissiyatı vererek, arada manyetik bir çekim alanı yanılsaması yaratabiliyor.

Bozuldum sanırım. Birisi el atsın. (Derken aynı kanalda -Dream- Von çalmaya başladı Sigur Rós'tan. Umutluyum artık şarkının adı ve hissi gibi...)

Dear Sigur Rós

Böyle sade bir coverla, bu şarkıyı böyle çıplak dinlemek ne büyük bir zevktir diye düşünüyorum her dinleyişimde bu şarkıyı bu haliyle...

Bu grubu şu alttaki filmi izlerken bulmuştum (Vanilla Sky). Hatta David Aames'in 5 Aralık günü dünyaya yeniden adım atışını izlerken arkada çalanlar onlardı. O sahne ile aklıma yazılıverdiler bir anda. O zaman bu zaman, en sevdiğim, en en en en grubumdur Sigur Rós. Hayatta durabilme nedenim ama aynı anda hayata küsme sebebim... Her an duymak istediğim, tüketmek istediğim; öve öve bitiremediğim sevgilim gibi. Bana verdiği acıyla kıvrandıran ağzından nadiren çıkan tek bir sözüyle mutluluktan havalara uçurandır hatta...

Seviyorum.