"You're the tall kingdom I surround..."

Bazen siz farkına varmadan birisi girermiş hayatımıza, tüm yaratıcılığını kullanarak her şeyi bizim için daha güzel yaparmış. Bu da binlercesinden biriymiş. Bu sözleri çok mutlu olduğum bir anda dinlerken, bu düşüncenin olağanüstü olağanlığına takılıp kalırdım; o takıldığım yerde mutluluğuma mutluluk katardım herhalde. Şu anda bu halimde ise, bu sözlerin benim için dünyanın en absurd söz dizimi olmasının yanısıra, içimde dokundukları yerler gayet basit ve bayat noktalar. Epey de nokta atışı yaptılar hatta. Olağanüstülüğünü geçtim, olağandışı bile değil. O yüzden böyle sözleri gelecekte eğer mutlu bir anımda duyarsam, bu dediklerimi okuyayım, sarhoşluktan uzak bir kafayla ne neymiş, ne değilmiş göreyim diye yazıyorum.

Diğer yandan The National denen, bu yazıma bir şekilde damgasını vuran, mutluluk anlarımda kulaklarımda çınlayan bu grup ise, yine bu halimde ağzımda buruk tatlar bırakmakta. Apartment Story'nin klibi pek bir hoş, bendeki yerleri pek bir nahoş. Umarım bir gün bu gruba hakları olan o değeri gönül rahatlığıyla vereceğim. Şimdilik gönül rahatsızlığından dolayı kendileriyle pek barışık değilim, kendimle olamadığım gibi.

"but i’ll be with you behind the couch when they come
on a different day just like this one"
(Bu kısmı kopyaladığım kaynak... Sana artık hiçbir şey diyemiyorum.)

Bir önceki yazımda Pagan Poetry'e yazdıklarımı okudum dün o yazıyı yollamadan hemen önce. O yazıdaki sözler öyle akmışlar ki içimden, o sözlerin o şekilde doğalca dışavurulması çok garip geldi okurken dün onları. Bu kadar safça yazabildiğim, içimdeki temel noktaları kendiliğinden ve hiçbir kapalılığa ihtiyaç duymadan, "ikame" eden sözleri kullanmadan ifade ettiğim öyle bir şeyin hayatıma bir daha giremeyeceğinden korkuyorum. Girmesi ise apayrı bir korku unsuru. İki korku arasında ilkini tercih ediyorum her seferinde. Diğerinin beni götüreceği yer belli değil çünkü. İlkinin götürdüğü yer de Pagan Poetry yazımın beni şu anda getirdiği yer ne de olsa. Daha ne kadar dibe inebilirim ki?