The State I am In

Aklımda düşünceler dolaşırken, hangi birinden başlayabilirim, hangisiyle bu yazıya başlayabilirim bilmiyorum. Vardı aklımda bir şeyler ama hepsi "düş"ünce olduğu için ve insanlık olarak "düşünce" düşüncelere kapıldığımız için, düşüşten hemen sonra akla takılan o "düş"ünceler, düş olarak kalsınlar diyorum.

İnsanları sadece onlar yanımızda, bizimle beraber adım atmak istediklerinde seviyor görünüyoruz ya, yalan o işte. Onlar bizden bağımsız hareket etmek istediklerinde çıkıyor ortaya gerçek sevgi sanki. Bir yerlerde yalnız başlarına dolanırken onlar, sigara içerken hatta belki, biz burada onların "düş"ünceleriyle dolabiliyorsak o zaman gerçekten seviyoruz demektir.

Bu aralar ben daha az "düş"ünüyorum. Düşüşümün üzerinden zaman geçti ya, ondan olsa gerek. Ama her "düş"üncemde hep aynı his yakalıyor beni. Yanımda, benimle beraber yürümediği -yürüyeceğini düşündürtmesine rağmen- için içimdeki kin bir yana, onu düşününce hep aynı şeyi hissediyor olmam mutlu ediyor beni. Diyorum ki, artık büyümüşüm, bir şeylere rağmen hislerime sahip çıkıyorum. Sonra sinirlenip çocuk olmak ve oraya buraya zarar vermek istiyorum. Arada yapıyorum da. Karşıma çıkan insanlara arada dengesizlikler yapıyorum. Bana olan hislerinin yoğunluğu ölçüsünde sinirlendiriyorum belki de bilmiyorum. Ama olsun; düzeliyorum ben ey insanlar.

İlginç gelişmeler oluyor bu arada. Haberler alıyorum. Hoşuma gidiyor yenilik fikri. Büyümek her zaman acıtmıyormuş diyorum bazen de. Bir sürü yenilik gelip beni bulsun istiyorum hayatımın bu noktasında. Alıp beni götürsünler uzak bir yerlere. Orada devam edeyim her şeye, ama bu sefer yeni baştan.

So, alın size, the state i am in işte.