"... aylar boyunca..."

Bir şeyden sürekli aynı görünmesini/olmasını bekleyemezsin. Aynı görüyorsan sen, gözlerinden birinin işlevini yitirmiş olduğunu anlaman lazım. O şeye tek gözle bakmayı tercih ediyorsan boyutsuzluğu seçen insan olarak saçmalayan sensin. Öyle.

Bu nerden aklına geldi diye sormayın. Çok absurd bir anda, gözlerimle oynadığım bir oyunun akabinde, o sıradaki pozisyonuma bakmadan hemen kağıt kalem alıp yazdım.

Dün gece meyhaneye gittik. Daha doğrusu meynağme demeliyim herhalde. Hayatımda ilk kez öyle bir ortamda bulunuyor olmanın verdiği şaşkınlık bir yana, eğleniliyormuş onu da gördüm. Eskiden anne-babamın arkadaşlarıyla beraber söyledikleri bazı şarkıları taa o zamanlardan hafızama kazımış olacağım ki, dün hiç de yabancılık çekmeden mırıldandım bazılarını. Öyle ilginç anlamları varmış ki o şarkıların, annemin küçükken bu şarkıları neden ve nasıl dinlediklerini sorduğum zamanlarda verdiği cevabı anımsadım:

"Büyüyünce anlarsın."

Büyümüşüm; anladım.