The Uncomfortable Truths Well

Dün sakin sakin Lost izliyorken boş vaktimde, bir anda dönüşüp Fenerbahçe-Galatasaray derbisi izleyen fanatik bir izleyici haline geldim. Dizinin sonuna doğru olacakları anlamış olduğumdan zaten yüzüm buruşuk bir şekilde "Hayır ya" şeklinde bağırıp çağırıyordum ki tam düşündüğüm gibi oldu ve kulaklığı fırlatıp saçma sapan bağırırken buldum kendimi. Hiçbir kurguya böylesi tepkiler verdiğimi hatırlamyıyorum ben ama tabii en sevdiğim karaktere pek sevmediğim başka bir tanesinin yaptığı affedilemezdi. Bundan sonra S.'in ismini farklı kötü sözler yerine kullanacağımı açıkladım dün gece. Neyse.

Ne zamandır saat 2'ye kadar uyumamıştım. Şimdi acaip bir halde oturuyorum burada.

Tüm bunların dışında Oldboy adlı filmi izleyeceğim. Sonra eğer cesaret edebilirsem bir kez daha Synecdoche NY izleyeyim diyorum ki izlersem kimse beni o film hakkında yazmaktan alıkoyamaz. Neyse, eğer o film hakkında bir şey yazmazsam bilin ki izlememişimdir.

Dün öğrendim ki Soundgarden denen lise 1'e geçtiğim yaz boyunca bana eşlik etmiş olan pek bir şahane grup, bir yerlerde tekrardan sahneye çıkmışlar. Tabii ki Cornell'siz ve dolayısıyla eski tat yok ama olsun. Fikri bile güzel geldi zira kendilerine hala açım. İnanmayanlar buraya.

Bazen bazı insanları o kadar çok seviyoruz ki, bazılarımız o insanların kendilerine yaptıkları kötü şeylerin kötü olduğunu kabul etmemek için, gidip başkalarına kendilerine yapılan o kötü şeyin aynını yapıyor. Böylece o çok sevdikleri kişiyi bir anda akıl almaz kötü yaratıktan insana çevirmiş oluyor, justify ediyor. Gözümü açtığımda tam olarak bu fikir vardı aklımda. İçimde şu ana kadar tekrarladım rüyalar gibi unutmayayım diye. Unutmadan yazabildiğime mutluyum.

Reader'da en severek takip ettiğim sitelerden biri de xkcd. Ne zaman "xkcd (1)" görsem ilk ona atlıyorum. Bugün şöyle bir şey gördüm daha burayı açmamışken. Öyle bir kuyu bulsak ve bazılarına ceza olarak bunun başında durup sürekli taş atmalarını söylesek ne şahane olurdu.