Finally We Are No One

İki gündür hayalet gibi gezinmem dışında, arada yaşıyor gibi hissettiğim vakitler de olmadı değil. Spor yaparken insan oldum mesela. Bugün Ayça'yı dinlerken insan olabildim. "Gay Parade"de giyilebilecek bir kıyafetle ilgili yorum yaparken iyi hissetmiştim. H. beni aradığında insan oldum sanırım bir de her seferinde. Sanırım kendimi unutmam lazım normal halde yaşayabilmem için.

Mùm dinliyorum. Tüm gece Mogwai döndü durdu. Mùm'un başlıktaki albümü ise zamanında "temmuz gecelerini kışa, yalnızlığı beraberliklere bağlayan albüm" olarak değerlendirilmiş tarafımdan. Açtım ben de bir umut ama dördüncü şarkıdayım, hala bir hayrını göremedim. Kendine kalsın tüm hayrı zaten aslında.

Bazen inanamıyorum zamanın nasıl geçtiğine...

Uyandırsın birileri beni lütfen yoksa iyiye gitmiyorum sanırım.