CTRL B

Şöyle yazmışım geçen sene Aralık'ta:

"bazen bağırmak istiyorum olanca gücümle ama beceremiyorum sanırım istiyorum ki ben bağırmadan herkes neden bağırmak istediğimi bilsin sesim bana kalsın onlar da mutlu olsun kedim gibi gelsinler yanımda otursunlar hep sadece beni anlasınlar tek bir göz işaretinden tek bir mimiğimden dinlediğim müzikten anlaşılayım ama olmuyor sanırım.

ben de artık bunu düşlemekten vazgeçtim artık sigara bile içmiyorum hiçbir şeyden zevk almadığımı daha nasıl anlatabilirdim acaba ona veya başkalarına hiçbir şeyi eskisi gibi sevmediğimi tam sevmeye yaklaşmışken tam yeniden seviyorum derken elimden uçup gitmesine nasıl daha fazla dayanırım bilmiyorum sözcüklerimin benim olmasına müziğimin benim olmasına ihtiyacım var başka bir şey istemiyorum.

biri beni susturana kadar konuşmak istiyorum
ama o kadar yalnızım ki
susamıyorum."

Bu yazıyı bitişik kelimelerle, hiç boşluk bırakmadan bir çırpıda, nefes verir gibi yazmak istemişim. Şimdi bakınca hala beni susturabilen bir şey olamamış olmasına üzüleyim mi sevineyim mi bilmiyorum.

Öyle anımsayayım istedim.