Bazen kendi sesime yabancılaşıyorum soluksuz konuşmaların ardından. Beynim sürekli "Bu kimin sesi" sorusuyla meşgul halde bu aralar sanırım. O şaşırınca ben de şaşırmış sayılıyorum.
Paralize olmuş gibiyim. Yeni şarkılar dinlemek isteyip, dinlemiyorum, dinleyemiyorum. Aramaya halim yok. Temmuz ortası geldikçe üzerime yine gölgeler düşüyor.
"Bir gün bir fotoğraf çektireceğim kocaman gülümseyerek" diye kendi kendime başladığım cümlelerin arka planını düşündükçe için sıkılıyor. Bir omuz bulup başımı üzerine koyup uyusam diyorum uzunca bir süre. Bulunca da arkama bakmadan kaçıyorum. Tam bana uygun bir tutum.
Az önce Last.fm'de müzik kütüphanemden rastgele şarkılar dinlerken, Max Richter'in o en çok sevdiğim Old Song'u çalmaya başladı. Üstüne bir de hislenmişken sözlükte bu başlık altına ne yazılmış diye merak edip baktığımda bir tek kendi yazdıklarımı gördüm. Altındaki tarihte ise iki sene önce bugünün tarihi vardı. İçimde bunun hiç de iyi hallere işaret etmediğini söyleyen his yumakları uçuşuyor.
Şubat 2013'te Şubat'ın 10'u Pazar'a denk geliyor. O Pazar'ı bekliyorum tıpkı iki sene önce de beklediğim gibi.
Günlük iç sıkıntısı seansımızın sonuna gelmiş bulunmaktayız. Bizi seçtiğiniz için teşekkür eder, bir sonraki seyahatinizde tekrar buluşmak dileğiyle, sıkıntı dolu günler dileriz. Öperim.
La Cocina: Kaos pişiren mutfak
12 saat önce
0 saçmalayan daha çıktı:
Yorum Gönder