Ağustos ayının tüm yorgunluğu bugünlerde hastalık olarak burnumdan fitil fitil gelmekte. Bense günlerimi işe gitmek yerine, yatakta kedimle oynayarak, yan tarafımda birikmiş selpakları çöpe atarak sonra bilgisayar başına geçip, bşımı dik tutabildiğim kadar internet başında durarak geçiriyorum.
Bu aralar çok bir şey de dinleyemiyorum. O güzel konserler, ki daha Radiohead konseri hakkında tek kelime etmemiş olduğumun farkındayım, müzik anlamında tüm iştahımı bir süredir kesti. Kendimi akupunktur yaptırmış gibi hissediyorum.
Tam da böyle hissediyorken bu halimi bozmadan kendini bir şekilde kendiliğinden hayatıma entegre edebilen bir gruptan bahsetmek istiyorum. Gustav Klimt hayat boyu ne zaman eserlerini görsem beni hipnotize olmuş bir kediye döndüren adamdır. Şimdi sadece resimleri değil müziğiyle de beni aynı boşluğun için sokuyor. O boşluk ki gözlerimi kapamama gerek kalmadan benim için mutluluk anlamına gelen tüm anların renksel kodlarından kaleydoskoplar görüyorum içinde. Kah bir kulenin tepesinde, kah küçük ve dar bir sokaktan geçerken o daracık sokakta yerimi yolumu bilmeden, umarsızca dolaştığım bir anda veyahut ufacık bir kafenin kaldırımdaki iki ufak masasından birinde kahve içtiğim zamanlarda buluyorum kendimi. Gri gökyüzünün ilk kez bir şehrin renklerini daha canlı hale getirebildiğini anladığım o zamanlara dönüp baktığımda bu şarkılardaki dinginliği görüyorum kendimde. Sonra ikametimin yanlış enlem ve boylamda olduğuna dair kötü fikirlere kapılıyorum.
Klimt ise bahsettiğim o masal şehrin yakınındaki Polonya'dan -tabii ki sevgili Gustav'ın değil (çok samimiyiz evet)- Antoni Budzinski'nin projesi. Ambient olarak tabir ettiğimiz müziğe eklenmiş shoegaze'in bel kemiği drone sesler bütünü, ara ara müziğe dahil olan ne idüğü belirsiz sesler benim tam da ihtiyacım olan şeymiş aslında. Antoni Bey ile ilgili henüz başka bir şey bulamadığımdan sizi Jesienne Odcienie Melancholii albümünden iki şarkıyla tanıştırayım artık diyorum.
Klimt - Oceany
0 saçmalayan daha çıktı:
Yorum Gönder